Δυστυχώς, από τη στιγμή που, με τη συνθήκη της Λωζάννης και την ανταλλαγή των πληθυσμών, μοιραία ο Ελληνισμός της Κωνσταντινούπολης κατάντησε νησίδα διαρκώς συρρικνούμενη, η μετατροπή του Οικουμενικού Πατριαρχείου σε ένα ιδιότυπο κογκλάβιο αρχιερέων, οι περισσότεροι από τους οποίους χωρίς ποίμνιο, ήταν αναπόφευκτη. Και αναπόφευκτη ήταν πλέον η αναζήτηση στηριγμάτων σε δημόσιες σχέσεις, με το οποιοδήποτε τίμημα. Και επειδή αυτά συμβαίνουν εδώ και μισό αιώνα στο Φανάρι, έχουν γίνει πλέον καθεστώς.
This entry was posted on Πέμπτη 16 Απριλίου 2009 at 14:09 and is filed under Χωρίς κατηγορία. You can follow any responses to this entry through the RSS 2.0 feed.
You can leave a response, or trackback from your own site.